Artikel geplaatst op LinkedIn
Wauw, in 1,5 week tijd kreeg ik van vijf studenten te horen dat ze eindelijk hun scriptie afgerond hebben. Heel gaaf! Vooral omdat deze studenten, net als overigens al mijn studenten, hun eigen verhaal én worstelingen hadden. Elk van hen had een andere barrière, of meerdere, waardoor het hun tot nog toe niet was gelukt om hun scriptie af te ronden. Als het dan lukt, en zij dus al die barrières overwinnen, dan is dat elke keer weer zo bijzonder voor mij om mee te mogen maken.
Vaak krijg ik de vraag wat ik nu eigenlijk doe met Scriptiewijzer. Het meest eenvoudige antwoord, is dat ik scriptiebegeleiding bied aan studenten die vastlopen in het scriptieproces. Maar het is zoveel meer, en vaak weet ik ook lang niet aan alles woorden te geven. Dat komt ook omdat tot nu toe, in al die vijf jaar, geen een proces hetzelfde is geweest. Inmiddels heb ik al meer dan honderd studenten mogen begeleiden. Korte processen van maar één of slechts een paar sessies, maar ook langere trajecten van soms wel jaren. En ja, de reden dat iemand mij belt is omdat diegene vastloopt, maar het pakketje aan redenen is nog nooit hetzelfde geweest.
Voor mij maakt dat het elke keer weer spannend. Welke barrières weerhouden iemand ervan om de scriptie te schrijven? Met wat voor een persoonlijkheid heb ik te maken? Ligt het probleem in de persoonlijke sfeer? Of is het voor diegene lastig om aan de academische voorwaarden te voldoen? In hoeverre blokkeert iemands perfectionisme het proces? Welke druk ervaart deze student? Het is steeds weer voor mij de uitdaging om de student in balans te brengen, zodat het academisch proces op gang kan komen. Gaat het beter met de student, dan gaat het proces namelijk ook zienderogen vooruit.
Van een statisch proces is dus geen sprake. En eigenlijk van een methodiek ook niet. Of jawel, misschien wel de belangrijkste methodiek ooit: ik werk vanuit de persoon die voor mij zit. Ik zie de student die om mijn begeleiding vraagt en ik luister naar wat hij of zij nodig heeft. Vanuit daar maak ik mijn studenten moedig, zodat zij durven om hun eigen verantwoordelijkheid te nemen. Daardoor krijgen ze weer energie, voelen ze weer tijd en krijgen ze de focus om dit complexe academische proces de diepte te geven die het nodig heeft.
En dat proces met een student aangaan, dat wil ik nog jaren doen. Het is zo bijzonder om een student te zien groeien, sterker te zien worden, te zien opleven en dan uiteindelijk te zien slagen. Het doel is en blijft simpel: het halen van de scriptie. Maar de student persoonlijk laten groeien en eigen verantwoordelijkheid leren nemen, dat is waar het omgaat. Dus op de vraag, wat doe ik nou eigenlijk om mijn studenten te laten slagen? Ik maak hun moedig, zodat zij hun scriptie kunnen afmaken!